Z mapą i plecakiem

Namiot podlało w nocy dość solidnie, ale świetny MSR zdał egzamin na medal: nic nie przemokło. Rano za to już nie pada i zapowiada się dla odmiany słoneczny dzień. Pierwsze kilometry schodzimy w samotności. Jesteśmy w połowie trasy miedzy chatami, więc ze schronisk za i przed nami nikt jeszcze nie…

Po tej nocy nie możemy otworzyć oczu. Powieki są tak spuchnięte, że ledwo widzimy wnętrze namiotu przez małe szpary. Okazało się, że godzina słońca wczoraj połączona z bielą śniegu dookoła wystarczyła, żebyśmy boleśnie poparzyli twarze. Ja jestem opalony w biało-czerwoną flagę, ale Krzysiek jest opuchnięty jakby miał spotkanie z rojem…

Autobus rusza punktualnie. Ładujemy się na miejsca w pierwszym rzędzie, tak aby móc podziwiać trasę. Ogarnia nas zdziwienie, bo widoczność jednak słaba, a szyba busa popękana w siatkę jak po zderzeniu z łosiem czy reniferem - w Polsce czy w Luksemburgu stan techniczny nie do pomyślenia, ale tutaj nie robi…